Utrata ukochanej osoby.. Ból i cierpienie nie do opisania. Nie jesteśmy w stanie nawet wytłumaczyć co czujemy. Ogromna pustka, łzy, tęsknota, czarne myśli.. Każda wykonywana czynność jest bez sensu, bez jakiegokolwiek życia i kolorów. Wszystko czarne. Wiemy, że to wszystko nasza wina i ta świadomość, że to przez nas się już więcej nie zobaczymy rozdziera nas od środka. Nie wiemy co ze sobą zrobić. Chcemy wszystko naprawić ale boimy się, że to nic nie da. Że ta wielka miłość, która miała trwać zawsze już nie wróci. To tak jakby odcięli nam dostęp do tlenu bez którego nie da się żyć. Nasze uczucie jest silniejsze od nas. Prawdziwego "kocham Cię" nigdy się nie zapomina. Zawsze będzie nam zależeć. Kochamy ze świadomością, że to nie ma najmniejszego znaczenia. Nikogo to nie obchodzi... A nawet jeśli to nie jesteśmy w stanie cofnąć czasu. Nie zależnie od tego jakbyśmy chcieli... Nie damy rady. Wszystkie niechciane, wypowiedziane słowa, wszystkie popełnione błędy, zdrady, kłamstwa.. Ludzie mówią, że nie powinniśmy się poddawać, wręcz przeciwnie- walczyć o to na czym nam zależy. Ale czasem druga strona nie daje nam takiej możliwości. Chce mieć spokój, wolność.. Nie zdając sobie sprawy jak cierpimy. Nie wyobrażając sobie co czujemy mając 1000 myśli na sekundę. Rozrywa nas od środka, a my możemy tylko płakać i patrzeć jak wszystko się wali. Chcielibyśmy uciec. Odciąć się od wszystkich, od zbędnych pytań "co się stało.?" i tekstów "będzie dobrze", "dasz radę", " z czasem zapomnisz". Nie prawda. Jeśli kochasz na prawdę to nie dasz rady zapomnieć. Masz skrytą nadzieję, że to jeszcze się naprawi.. Myślisz nad sobą i chcesz się w 100% zmienić. Jednak to nie takie proste.. Druga strona jeśli oczekuję od nas zmiany, powinna to zrozumieć i nas wspierać, a nie zostawiać ze wszystkimi uczuciami i problemami. Można próbować naprawić wszystko ale razem. Wspierając się nawzajem, rozmawiając, tłumacząc.. Razem damy rade.. :( </3
